maandag 4 december 2017

Op=op

Altijd maar zeggen dat ik moet doorzetten, dat ik moet doorgaan. Niet bij de pakken neer gaan zitten.

Ik ben op !
Ik kan Niet meer !

Ik heb rust nodig !
Op vele manieren heb ik rust nodig.
Ik trek dit niet meer.

Er wordt aan alle kanten aan mij getrokken. Het huis is een puinhoop. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen.

Ik kan en wil dit niet meer zo !
Heb het gevoel bij niemand terecht te kunnen met mijn gedachtes, want iedereen zegt dat ik moet doorzetten. Dat ik hier doorheen moet.
Ik wil hier niet meer doorheen!

Zien jullie dan niet dat ik instort?!
Mijn vlammetje is gedoofd. Mijn kaarsje is uit.
Het kaartenhuis is in elkaar gevallen.

Wie bouwt het voor mij op ? Wie steekt mijn vlammetje weer aan ?
Want ik kan het niet meer zelf....

dinsdag 12 september 2017

BloteVoetenZoon

Mijn blotevoetenzoon,
mijn blotevoetenzoon van 11 jaar.

School is weer begonnen.
Daar waar je de gehele vakantie tegenop kijkt.
Elke vakantie weer.
Elk weekend weer.
De dag dat school weer begint komt alsmaar dichterbij.
En zomaar ineens is die dag er weer.

De eerste schoolweek ging fijn, naar mijn idee.
Je was wel moe na afloop.
Maarja, iedereen moet weer in het ritme komen van vroeg op staan.
Toch was je erg trots dat je al extra rekenwerk mag doen. Het standaard werk is te makkelijk.
Daarom krijg je er nu werk bij, rekenen met Romeinse cijfers ed.

Je ervaart veel prikkels in de klas.
Je 'moet' weer dingen.
Je hebt zo'n hekel aan dingen 'moeten'...
Dingen voelen voor jou heel snel aan als 'moeten'

Gisteren was je niet lekker.
Het weekend al last van de buik met bijbehorende symptomen.
Laten we het beestje maar bij zijn naam noemen, diarree.
Je was erg bleekjes, dus maar weer mee naar huis.

Maar vanochtend was je naar eigen zeggen nog steeds ziek.
Terwijl je wel gek kan doen met je broertje en zusje.
En vrolijk kan spelen met de buurjongen.
Helaas blijf je weigeren je bed uit te komen.

Op school aangegeven dat je niet komt vandaag.
Dat je niet wilt.
En uiteraard geeft juf aan dat dat niet de bedoeling is.
Dat je echt naar school moet.

Daarna naar de IB-er.
Spoed gesprek aangevraagd.
Met alle hulpverlening en je juf.

Ik zie het fout gaan waar ik bij sta en alleen kan ik niks beginnen.
Ik wil zo graag dat je met plezier naar school gaat.
Dat je vriendjes hebt waar je vrolijk mee speelt.
Dat je kinderfeestjes hebt.
Dat je niet gepest wordt.
Dat je niet zoveel druk ervaart bij school.


Je laatste basisschooljaar.....
Lieve kleine jongen, wat wordt je groot !

maandag 11 september 2017

Beweging

Vanochtend een bezoekje aan de huisarts gebracht.Al ruim een week ervaar ik dat mijn hoofd zeer warrig en wattig aanvoeld.
Geregeld kan ik niet op de meest simpele woorden komen, of zelfs mijn geboortedatum...

Ook heb ik veel tics.
Mijn lichaam schudt.
Mijn hoofd trekt, mijn ogen trekken of trillen.
Erg vervelend dat het steeds meer lijken te worden.
Stel je eens voor dat je dan een kop thee wilt drinken...
Of dat je wilt gaan koken en niet meer kan bedenken wat je ook alweer ging maken. Of welke ingrediënten je nodig hebt. Leg nu dus alles gelijk klaar op mijn heldere momenten.


Helaas is alles terug te koppelen op mijn geestelijke toestand.
Ofwel, op mijn overspannenheid.
Die langzaam maar zeker wegzakt naar een depressie.
Waar ik dus niet op zit te wachten...

Maar nu ben ik vrij sceptisch in wat de huisarts mij aanrijkt als hulpmiddel.
Ze wil dat ik 3x per dag 10 minuten lang ga traplopen/op de crosstrainer/fietsen
Om mijn hartslag naar 130 bpm te krijgen. 10 minuten lang dus.

We gaan het proberen.
Begin maar met traplopen, want om hier nou een crosstrainer voor aan te schaffen ?!

Vind het nog altijd erg spannend of zelfs eng om 's avonds te gaan slapen.
Nog steeds bang dat ik niet meer wakker zal worden.

zondag 3 september 2017

Dromen en werkelijkheid

Men zegt dat je in je dromen dingen verwerkt.

Zouden dromen daarom soms zo ontzettend realistisch zijn ?




Ik kan mij herinneren dat ik vroeger een aantal vaste dromen had.
Een droom ging over een vulkaan, achter ons huis in  het bos.
Soms werd ik in de ochtend wakker en durfde ik niet op de grond te gaan staan.
Bang dat daar lava zou komen stromen en mij zou verbranden.

Een andere droom ging over een dinosaurus, in het bos en bij school.
Doodsbang was ik af en toe dat die daar ook echt zou zijn.

Tijdens de zwangerschappen kreeg ik zogenoemde 'verantwoordelijkheidsdromen'.
Je begint te bedenken dat je vanaf nu meer verantwoordelijkheid zal gaan dragen en dat uit zich in je dromen.
Dat ging soms gepaard hele angstige dromen bij mij.

Maar de laatste tijd heb ik weer vervelende dromen.
Zo droomde ik dat mijn lieve meisje van een gebouw af viel.
Ik probeerde keihard de trap af te rennen om haar op te kunnen vangen.
Maar uiteraard was ik te laat.
Ik zag haar niet meer en het enige wat ik voelde was een grote leegte en een flinke bal verdriet diep in mijn binnenste.

En gisteravond.
Toen durfde ik niet eens te gaan slapen.
Heb een aantal afleveringen van Vampire Diaries gekeken.
Daarna oogjes dicht en proberen te gaan slapen.
Alleen in mijn bed, waar normaal de kleine man ook slaapt.
Maar ineens overviel mij een gevoel.
Een gevoel dat ik niet meer wakker zou gaan worden als ik nu zou gaan slapen.
Mijn gedachten flitsten door naar mijn kleinste mannetje. Die uit logeren is.
En zo plotsklaps begin ik onbedaarlijk te huilen.
Keiharde oerkreten vanuit mijn binnenste kwamen eruit.
De gedachte dat ik mijn kleinste mannetje nooit meer zou zien, te erg !

Een appje aan mam, 'ben je nog wakker ?' Wordt niet afgeleverd.
Dan een appje aan pap, 'ben je nog wakker ?'  Yes die wordt afgeleverd. En al snel beantwoord.
"Ja ik ben wakker." "Mag ik je even bellen ?"
Het was ondertussen 23.30 uur.
Na een gesprekje van zo'n 20 minuten was ik redelijk tot rust gekomen.
Mijn paps heeft vaak een rustgevende werking op mensen. Zo fijn !
Na een stukje lezen in mijn boek had ik genoeg afleiding gehad en kon ik gelukkig rustig gaan slapen.


Wat voelde ik me reddeloos gisteravond.
Paniekaanvallen zijn mij niet vreemd.
Maar altijd hebben die een lichamelijke uitwerking op mij.
En nu was het ineens psychisch.
Zo'n schrik !

Komende week toch maar eens aankaarten bij 1 vd gesprekken die ik wekelijks heb....

maandag 24 juli 2017

Je best doen en toch falen....

Elke dag doe ik keihard mijn best,
mijn best om vrolijk te doen,
mijn best om met de kinderen mee te doen,
mijn best om te luisteren,
mijn best om niet te vergeten,
mijn best om niet zomaar in slaap te vallen,
mijn best om een ander niet lastig te vallen met mijn problematiek.

Maar regelmatig faal ik.
Ik val in slaap op de bank, zo uit het niets.
Ik reageer negatief op de kinderen.
Wil geen spelletjes mee doen.
En vergeet afspraken.

Afgelopen weekend al een ophaalafspraak vergeten.
En vandaag de afspraak van de oudste 2 vergeten bij de tandarts.
Heb nu een waarschuwing aan mijn broek hangen.
Volgende keer als we het weer vergeten krijgen we een rekening op de mat.

Het voelt als falen.
Terwijl ik gewoon niet meer kan.
Nier meer kan doen dan ik al doe.

Soms kan ik me er overheen zetten,
dan doe ik volop mee.
Om daarna 3 dagen nodig te hebben om weer bij te tanken.

Zoals laatst dat ik mee ging op scouting kamp met mijn kinderen.
Ontzettend leuk en gezellig groepsweekend gehad.
De kinderen zijn de maandags weer fit.
Ikzelf heb bijna een week nodig gehad om bij te komen.
Elke dag minstens 2x in slaap vallen op de bank.

Voel me soms zo schuldig.
Dit is niet de moeder die ik wil zijn.
Ik wil een leuke liefdevolle moeder zijn.
Een moeder die leuke spelletjes doet met haar kinderen.
Die haar kinderen vol geduld dingen uitlegt.

En of dit nu al jaren in het vat zat,
of dat het pas zo gelopen is nadat ik trotse mama ben geworden van 3 kinderen.
Wie zal het weten...
Maar leuk is anders.

Voel me ook vaak een aansteller.
Andere moeders met 3 of meer kinderen redden het prima.
Waarom ik dan niet ?!

Ik zit op de fiets, de jongste achterop.
1 kind voor mij en 1 kind naast mij.
We fietsen, ze praten, ze zingen,
maar ik hoor niks.
Ik registreer niks.
Kijk wat glazig om me heen.
Dan wordt er geroepen "MAMA!"
Even ben ik er weer bij, ik ben even helder.
Ik hoor wat ze willen zeggen.
Mompel een of ander antwoord.
En zak weer weg.

Gevoelloos op sommige momenten,
op andere momenten juist hypergevoelig.
Gevoelloos om jezelf te beschermen tegen meer pijn.
Hypergevoelig voor alle lichamelijke pijn.

Depressiviteit is geen spelletje, is geen aanstellerij.
Het is echt.....

dinsdag 18 juli 2017

Tijd....

Je hoofd zit zo vol.
Zo vol met gedachtes.
Zo vol met watten.
Je bent zo moe.
Slaapt het liefst de hele dag.
Elk friemeltje is je teveel.
Elk geluid is irriterend.

Maar je moet door.
Door voor jezelf.
Door voor je kinderen.
Door voor je familie.
Maar vooral voor jezelf.

Je bent de spil van het gezin.
De nek, de atlas, de mama.
Zonder jou draait het gezin niet.

Je laat je grieven horen aan een ander.
In de hoop dat ze je hulp kunnen bieden.
In de hoop dat ze je uit de watten kunnen krijgen.

Tranen zien ze niet,
die zijn van jezelf.
Daar wil je een ander niet mee lastig vallen.

Maar juist dat is het probleem.
Je wilt een ander niet lastig vallen.
Je wilt alles zelf doen.
Al van jongs af aan zit dat er in.

Het is tijd.
Tijd om jezelf te laten horen.
Tijd om er mee aan de gang.
Tijd om je te laten zien.
Tijd om hulp te zoeken en niet meer alleen te gaan doen.

Alleen is maar alleen.....

zondag 16 juli 2017

Peuterpuberteit

De peuterpuberteit. 
Iedere ouder van een peuter of ouder kind kent het wel.

Het ene kind begint er vroeg mee, de ander ietsje later.
Ieder groeit en bloeit in zijn eigen tempo.

Nu dacht ik dat ik wel wat gewend was na een zoon met pdd-nos en een dochter.
Maar poeh wat heb ik mij vergist.

Mijn lieve kleine knuffelige 3jarige zoon veranderd soms in een gigantisch monster die flink om zich heen maait met zijn armen en voeten.
Ook zijn mondje roert zich prima.
Van 'Hou je stil' schreeuwend tot je uitschelden voor sukkel. (Goh van wie zou hij dat nou leren met ruziënde broer en zus om zich heen....)

Ik weet niet of het er nu aan ligt dat ik zelf niet zoveel kan hebben en zijn tantrums zo heftig vindt.
Of dat hij juist zo heftig reageert op de algehele situatie hier thuis met een overspannen moeder, een puberende pdd-nos broer en een pittige grote zus.
Of dat het gewoon zijn aard is.

Het is een fase, ook hier komen we doorheen.
En gelukkig zijn het maar momenten en gaat het niet de gehele dag zo door.
En nadat meneer tot rust is gekomen, krijg ik een knuffel en zegt hij 'ik ben blij je te zien'.

Ook vandaag gaat het er soms heftig aan toe met zijn gedrag.
Maarja, hij lag 3 avonden achter elkaar laat op bed en gisteravond was zelfs een gezellig drukke avond met bbq van onze scouting vereniging.
Dat openbaart zich de dagen erna.

Plus daarbij ook dat hij middenin een flinke ontwikkelingssprong zit.
Meneer is druk doende met zindelijk worden.
Bijna elke boodschap gaat op de pot, zo trots als hij elke keer is.

Dus vanavond duiken we lekker op tijd ons bed in en bereiden ons voor op de allerlaatste week van dit schooljaar.
Zijn eerste echte zomervakantie komt eraan, nu hij sinds maart de peuterspeelzaal bezoekt.
Morgenmiddag mag hij nog naar school. Donderdag met alle kinderen naar de speeltuin en dan hebben we vakantie !
Even lekker niks moeten en kunnen uitslapen.

Toedeledokie !

woensdag 12 juli 2017

Lief klein ventje

3 jaar ben je nu.
Een flinke spring in het veld met weinig zitvlees.
Je bent een heerlijk energiek kereltje.

Je wilt alles weten,
alles ervaren.
Een klimgeit is er niks bij.

Trampoline springen en voetballen zijn je grootste hobby.
Al vind je het ook heerlijk om een filmpje op youtube of netflix te kijken.
Peppa big kijk je graag, maar ook de vinger familie zing je graag mee.

Lief klein ventje,
wat word je al groot.

Van 53 cm naar 94 cm.
Van 3 kg naar 13 kg.

Maar nog steeds een lief knuffelig ventje.
Een echte denker.
Die blik had je als baby al.
Ook je juffen hebben het door.
Mijn slimme jochie.

Lief klein ventje,
wat word je al groot.

dinsdag 11 juli 2017

Eenzaamheid

Ken je dat, dat je alleen op de bank zit en je eenzaam voelt ?
Ken je dat, dat je een huis vol mensen hebt en je eenzaam voelt ?
Ken je dat, dat je een zeer liefdevol gezin hebt en je eenzaam voelt ?
Ken je dat ?

Eenzaamheid.
Een stil lijden.
Al heb je nog zo'n fijne familie, zulke leuke vrienden.
Eenzaamheid staat om de hoek.

Iemand zal het niet snel uitspreken.
"Ik voel me eenzaam".
Je durft er niet voor uit te komen.
Bang dat andere mensen een oordeel hebben.
Dat ze je wijzen op alle positieve punten in je leven.
Punten die je zelf ook wel ziet.
Maar toch voel je je eenzaam.

Je voelt je niet gehoord, niet gezien.
Anderen voelen je niet aan zoals je zou willen.
Anderen zien jouw gevecht niet wat je voert in je hoofd.
Je gevecht tegen negatieve gedachtes.
Je gevecht wat je voert om jezelf te kunnen zijn.

Eenzaamheid.
Een stil lijden.
Een schreeuw om hulp.
Een stille schreeuw, in de herrie van het leven om je heen.
Hoor mij, zie mij, ik ben hier !

Je wilt leven,
leven zoals je altijd gewenst hebt.
Leven zonder druk van buitenaf,
je dromen najagen.

Kleine lichtpuntjes,
daar hou je je aan vast.
Daar klim je aan omhoog.
Elk lichtpuntje is er 1.
Je klampt je vast.
Je wilt niet vallen.
Want dan moet je weer opstaan.
En je energie is bijna op.
Maar je mag niet stoppen, niet vallen.
Doorgaan.
Elke dag weer.
Dag in, dag uit.

En op die momenten, dan hoop je op een reikende hand.
Een helpende hand die je omhoog trekt en je meeneemt naar boven.
Die reikende hand komt niet altijd vanzelf.
Daar moet je zelf wat voor doen, hoe moeilijk dat ook is.

Maar we gaan er voor !


Liefs mij....

donderdag 16 maart 2017

Bijna puber

Het is zo ver.
11 jaar is hij nu. En bijna een 'echte' puber.
Al flink aan het pre-puberen.

Waar dat voor elke ouder al slikken is en hard werken met een puber.
Ligt er bij ons nog een extra druk boven,
ZL's ASS.

In groep 7 zit hij nu. 1 van de oudsten van zijn leerjaar.
Maar eigenlijk is het nog een jong mannetje.
Zoveel verschillende kenmerken. Het een loopt voor, het ander loopt achter.
Rekenen bijvoorbeeld, zulke goede resultaten dat hij hiervoor nog te goed is voor het VWO.
Maar begrijpend lezen, resultaten zouden nog te slecht zijn voor VMBO-BL.

Momenteel is school zwaar. Heel erg zwaar.
Het werk gaat prima, je doet het graag. Zelfs het begrijpend lezen wat je zo moeilijk vindt.
Maar de druk en de drukte van school drukken zwaar op je.
Vandaag een gesprek met je juf gehad, nadat je weer een dag thuis bent geweest.
We gaan halve dagen proberen voor jou, kijken of dat wel werkt voor jou nu.

Wat doet het mij pijn om jou zo te zien zwoegen en met jezelf in de knoop te zitten.
Je weet niet waarom je niet naar school toe wilt. Het is gewoon zo.
Dit uit zich in buikpijn, hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid en keelpijn.
En dan heb je ook nog 'echte' lichamelijke klachten, je astma en allergieën.
Het maakt het niet makkelijker voor je.
Wat zou ik graag je pijn en ongemakken willen wegnemen en je weer met plezier naar school toe zien gaan.
Wat wens ik je toe dat je een gemiddeld kind bent, ipv het bijzondere mannetje wat je nu bent. Alleen maar dat het dan misschien makkelijker voor jou zou zijn.

Maar je een bijzonder kind. Mijn bijzondere kind.
Ik herken veel van mezelf in jou.
Zie de dingen waar ik ook mee heb geworsteld, al was het bij mij op oudere leeftijd.
Die dingen deden mij toen ook pijn en nu zie ik het bij jou...



Lieve ZL,


Lichamelijk ben je al bijna in de puberteit, maar in je hoofd ben je nog een jong kind.
Minecraft en pokemon zijn je wereld, dat is belangrijk.


De rest doet er vrij weinig toe.
Scouting, er naar toe gaan is moeilijk. Maar als je er eenmaal bent heb je het prima naar je zin.

Die overgang hè, dat is altijd zo moeilijk.


Of het nu naar school gaan is, naar scouting, naar een feestje of naar je vader.
Alles blijft moeilijk.


Wat vind je het fijn dat je tegenwoordig een mobiel hebt die je mee kan nemen, 
zodat je met mama kan appen en foto's kan ontvangen.

Je wordt al zo groot, maar ben tegelijkertijd ook nog zo klein.

Jij die mij mama maakte, ruim 11 jaar geleden.
Mijn zorgenkind, wat hou ik toch super veel van je !


Liefs van je BloteVoetenMama