BloteVoetenZoon

Mijn blotevoetenzoon,
mijn blotevoetenzoon van 11 jaar.

School is weer begonnen.
Daar waar je de gehele vakantie tegenop kijkt.
Elke vakantie weer.
Elk weekend weer.
De dag dat school weer begint komt alsmaar dichterbij.
En zomaar ineens is die dag er weer.

De eerste schoolweek ging fijn, naar mijn idee.
Je was wel moe na afloop.
Maarja, iedereen moet weer in het ritme komen van vroeg op staan.
Toch was je erg trots dat je al extra rekenwerk mag doen. Het standaard werk is te makkelijk.
Daarom krijg je er nu werk bij, rekenen met Romeinse cijfers ed.

Je ervaart veel prikkels in de klas.
Je 'moet' weer dingen.
Je hebt zo'n hekel aan dingen 'moeten'...
Dingen voelen voor jou heel snel aan als 'moeten'

Gisteren was je niet lekker.
Het weekend al last van de buik met bijbehorende symptomen.
Laten we het beestje maar bij zijn naam noemen, diarree.
Je was erg bleekjes, dus maar weer mee naar huis.

Maar vanochtend was je naar eigen zeggen nog steeds ziek.
Terwijl je wel gek kan doen met je broertje en zusje.
En vrolijk kan spelen met de buurjongen.
Helaas blijf je weigeren je bed uit te komen.

Op school aangegeven dat je niet komt vandaag.
Dat je niet wilt.
En uiteraard geeft juf aan dat dat niet de bedoeling is.
Dat je echt naar school moet.

Daarna naar de IB-er.
Spoed gesprek aangevraagd.
Met alle hulpverlening en je juf.

Ik zie het fout gaan waar ik bij sta en alleen kan ik niks beginnen.
Ik wil zo graag dat je met plezier naar school gaat.
Dat je vriendjes hebt waar je vrolijk mee speelt.
Dat je kinderfeestjes hebt.
Dat je niet gepest wordt.
Dat je niet zoveel druk ervaart bij school.


Je laatste basisschooljaar.....
Lieve kleine jongen, wat wordt je groot !

Beweging

Vanochtend een bezoekje aan de huisarts gebracht.Al ruim een week ervaar ik dat mijn hoofd zeer warrig en wattig aanvoeld.
Geregeld kan ik niet op de meest simpele woorden komen, of zelfs mijn geboortedatum...

Ook heb ik veel tics.
Mijn lichaam schudt.
Mijn hoofd trekt, mijn ogen trekken of trillen.
Erg vervelend dat het steeds meer lijken te worden.
Stel je eens voor dat je dan een kop thee wilt drinken...
Of dat je wilt gaan koken en niet meer kan bedenken wat je ook alweer ging maken. Of welke ingrediënten je nodig hebt. Leg nu dus alles gelijk klaar op mijn heldere momenten.


Helaas is alles terug te koppelen op mijn geestelijke toestand.
Ofwel, op mijn overspannenheid.
Die langzaam maar zeker wegzakt naar een depressie.
Waar ik dus niet op zit te wachten...

Maar nu ben ik vrij sceptisch in wat de huisarts mij aanrijkt als hulpmiddel.
Ze wil dat ik 3x per dag 10 minuten lang ga traplopen/op de crosstrainer/fietsen
Om mijn hartslag naar 130 bpm te krijgen. 10 minuten lang dus.

We gaan het proberen.
Begin maar met traplopen, want om hier nou een crosstrainer voor aan te schaffen ?!

Vind het nog altijd erg spannend of zelfs eng om 's avonds te gaan slapen.
Nog steeds bang dat ik niet meer wakker zal worden.

Dromen en werkelijkheid

Men zegt dat je in je dromen dingen verwerkt.

Zouden dromen daarom soms zo ontzettend realistisch zijn ?




Ik kan mij herinneren dat ik vroeger een aantal vaste dromen had.
Een droom ging over een vulkaan, achter ons huis in  het bos.
Soms werd ik in de ochtend wakker en durfde ik niet op de grond te gaan staan.
Bang dat daar lava zou komen stromen en mij zou verbranden.

Een andere droom ging over een dinosaurus, in het bos en bij school.
Doodsbang was ik af en toe dat die daar ook echt zou zijn.

Tijdens de zwangerschappen kreeg ik zogenoemde 'verantwoordelijkheidsdromen'.
Je begint te bedenken dat je vanaf nu meer verantwoordelijkheid zal gaan dragen en dat uit zich in je dromen.
Dat ging soms gepaard hele angstige dromen bij mij.

Maar de laatste tijd heb ik weer vervelende dromen.
Zo droomde ik dat mijn lieve meisje van een gebouw af viel.
Ik probeerde keihard de trap af te rennen om haar op te kunnen vangen.
Maar uiteraard was ik te laat.
Ik zag haar niet meer en het enige wat ik voelde was een grote leegte en een flinke bal verdriet diep in mijn binnenste.

En gisteravond.
Toen durfde ik niet eens te gaan slapen.
Heb een aantal afleveringen van Vampire Diaries gekeken.
Daarna oogjes dicht en proberen te gaan slapen.
Alleen in mijn bed, waar normaal de kleine man ook slaapt.
Maar ineens overviel mij een gevoel.
Een gevoel dat ik niet meer wakker zou gaan worden als ik nu zou gaan slapen.
Mijn gedachten flitsten door naar mijn kleinste mannetje. Die uit logeren is.
En zo plotsklaps begin ik onbedaarlijk te huilen.
Keiharde oerkreten vanuit mijn binnenste kwamen eruit.
De gedachte dat ik mijn kleinste mannetje nooit meer zou zien, te erg !

Een appje aan mam, 'ben je nog wakker ?' Wordt niet afgeleverd.
Dan een appje aan pap, 'ben je nog wakker ?'  Yes die wordt afgeleverd. En al snel beantwoord.
"Ja ik ben wakker." "Mag ik je even bellen ?"
Het was ondertussen 23.30 uur.
Na een gesprekje van zo'n 20 minuten was ik redelijk tot rust gekomen.
Mijn paps heeft vaak een rustgevende werking op mensen. Zo fijn !
Na een stukje lezen in mijn boek had ik genoeg afleiding gehad en kon ik gelukkig rustig gaan slapen.


Wat voelde ik me reddeloos gisteravond.
Paniekaanvallen zijn mij niet vreemd.
Maar altijd hebben die een lichamelijke uitwerking op mij.
En nu was het ineens psychisch.
Zo'n schrik !

Komende week toch maar eens aankaarten bij 1 vd gesprekken die ik wekelijks heb....