Gevoel vs verstand

Ruzie tussen het hoofd en het hart,

elke dag weer keuzes maken vanuit je gevoel of je verstand.

Je kunnen uiten is een ding.
Hoe doe je dat ? Kun je dat ?
Op welke manier ? Waar ? Wanneer ?
Dit zijn dingen die je tijdens het opgroeien leert.
Bij de een gaat het simpel en vanzelf.
Bij de ander gaat het moeizamer, veelal door dingen die er in je jeugd gebeurt zijn.

Ik ben een gevoelsmens.
Mijn gevoel bij mensen, dingen , gebeurtenissen is erg belangrijk voor mij.
En daarnaast ben ik ook nog eens hooggevoelig.
Hierdoor komen gevoelens soms keihard binnen.
Zo intens, zo overweldigend.

Regelmatig overweldigen, overspoelen mijn gevoelens mij.
Dan reageert mijn ademhaling door middel van .
Hierdoor word ik licht en draaierig in mijn hoofd.
En als ik dan niet ingrijp en me op mijn ademhaling concentreer, val ik flauw.
Ik tril, het lijkt op een epileptische aanval. Maar 'gelukkig' is dat het niet.
Mijn lichaam schakelt uit, doet een reset.
Ik moet een pas op de plaats maken.

Op die momenten hoor en voel ik alles, maar heb ik geen controle over mijn lichaam.
Ik kan niet reageren.
Die momenten kunnen vrij beangstigend zijn, zoals die keer dat ook mijn ademhaling stokte.
Zowel voor mijzelf is dit beangstigend, maar ook voor de mensen om mij heen.

Hoe naar moet het zijn als je geen contact kan krijgen met iemand.
Als iemand onbedaarlijk voor je ligt te trillen.
Je moet wachten tot je weer kunt krijgen.
Je niks kan doen om het te bespoedigen.

Het is me al een aantal keren overkomen dat dit gebeurde met de kinderen erbij.
Vooral dochterlief is dan erg bezorgd en bang.
Ze zorgt er op die momenten voor dat jongste zoonlief goed verzorgd wordt, dat er verder niks met mij kan gebeuren en regelt hulp via de telefoon of iemand ophalen.

Nadien is ze nog altijd erg bezorgd en wijkt amper van mijn zijde.
Daar komt die parentificatie weer om de hoek kijken.

Ik wil er van af, die vervelende aanvallen/paniekaanvallen.
Want soms overkomen ze mij omdat ik me te druk maak om dingen.
Hyperventilatie komt ook door paniek.

Gelukkig heb ik sinds kort fijne hulp die mij hierbij helpt.
Samen zoeken we uit wat nou meestal de trigger is.
En hoe ik op een andere manier zou kunnen reageren, zonder dat het impact heeft op mijn lijf.
Zonder de harde reset.

Ook zal ik gaan leren hoe mijn hoofd en hart beter kunnen gaan samenwerken.
Om te zorgen dat er een goede balans is.
Want hoe fijn het ook is om je gevoel blij te maken, is het soms ook teveel.
Sommige keuzes moet je toch echt je verstand bij gebruiken en je niet laten verleiden door je gevoel.


En hoe zit dat bij jou ?
Ben jij een gevoelsmens of je vaar jij meer bij het verstand ?
En kan jij huilen in het bijzijn van een ander ?
Durf jij/Kan jij om hulp vragen als je dat echt nodig hebt ?

Dochters....

Als je zwanger bent, heb je gemiddeld zo'n 50% kans dat je een dochter krijgt.

Ikzelf ben gezegend met een dochter.

Meisjes voed je toch anders op als jongens.
Je bent beschermender, vanwege 'gevaar in de buitenwereld'.
Je wilt ze sterk maken, vanwege 'gevaar in de buitenwereld'.
Je wilt ze zorgzaam laten zijn, omdat dat principieel verwacht wordt.

Maar wat nou als ze rollen verkeerd zijn gegroeid in een gezin ?
Bijvoorbeeld door een depressie van een ouder.
Zoals in mijn gezin het geval was het afgelopen jaar.

Dochterlief is zorgzaam, heel erg zorgzaam.
Ze is een klein moedertje, in heel haar hart en nieren.
Ze zrogt voor haar kleine broertje, ze zorgt voor haar grote broer, ze zorgt voor mij.
Omdat dat van haar verwacht werd een periode.
Omdat ik het zelf niet kon.

Ik vind het zo jammer dat ik zo op haar ben gaan bouwen.
Dat ik haar zo nodig had.
Dat ik geen hulp kon en durfde te vragen.
Dat de hulp uiteindelijk, na het aanvragen, nog zo lang op zich heeft moeten laten wachten.
Lang leve de bureaucratie...

Sinds enkele weken voel ik me weer een stuk beter.
Ik sta stevig in mijn schoenen en neem mijn moeder-taken weer op mij.
En dat pikt ze niet.
Want dat is háár rol.
En dus botsen we, volop. Vrijwel elke dag.

Ze wil in haar rol blijven.
Dat is vertrouwd.
Dat is veilig voor haar.

Maar stukje bij beetje breken we die rol af.
En kan ze weer kind zijn.
Kan ze weer een doorsnee meisje van 9 jaar zijn.
Lekker buiten spelen, zingen, dansen.

Vandaag kwam er voor het eerst sinds hele lange tijd weer een vriendinnetje mee naar huis.
Ze hebben heerlijk gespeeld.
Wat een genot om haar weer zo te zien genieten, met een vriendinnetje.
Zo onbezorgd spelen.

Wist je trouwens dat dit fenomeen een naam heeft ?
Het heet 'parentificatie'.

Parentificatie is een begrip dat werd geïntroduceerd door Boszormenyi-Nagy. Volgens deze pionier van de contextuele therapie gaat het bij parentificatie om gezinsomstandigheden waarbij het kind verantwoordelijk wordt (gemaakt) voor het ouderlijk welbevinden. Het kind wordt (en/of voelt zich) geroepen oneigenlijke zorgen op zich te nemen. Het kan zich ook iets aanmatigen. Zo wordt het als het ware te snel ouder. Het mobiliseert daarbij de nodige krachten en talenten. Maar op latere leeftijd kan zich dit fenomeen op uiteenlopende wijze wreken. Psychoanalyse legt de intrapsychische of fantasmatische wortels bloot. Projectieve identificatie vanwege  orale en/of narcistische noden van de ouders leidt tot een  vals zelf: de zorgende engel of het superkind. Ook een falende derde die het kind onbeschermd overlevert aan de nood van de ander of reparatie en/van afgunst tegenover een ouderfiguur behoren tot de veel voorkomende pathogene factoren. Via het impliciet geheugen kan parentificatie zich als sjabloon in het volwassen psychosociaal leven nestelen. Zodoende is het een belangrijke psychopathologische risicofactor. De psychodynamiek van parentificatie speelt bovendien ook vaak bij de hulpverlener. Hij is dan niet alleen een gewonde genezer, maar kan ook gedreven worden door een niet altijd even doorzichtige of deugddoende roeping. Deze kan een professioneel optreden ernstig bemoeilijken.
Bron: Parentificatie

Kleine jongens....

...worden groot.

Ruim 8 jaar geleden begon een groot avontuur.
Het avontuur dat basisschool heet.
Mijn lieve kleine grote jongen begon op de basisschool.
Hij was 4 jaar geworden en en werd verwacht in zijn nieuwe klas, de Dolle Dolfijntjes.

Wat was het spannend.
Je was er nog niet aan toe.
Maar als jonge moeder denk je dat het moet. (Weet nu wel beter, niks moet!)
Menig ochtend heb ik je huilend bij juf op schoot achter gelaten.
Halve dagen waren in die periode meer dan genoeg.

Na enige tijd vond je je draai en vriendjes in de klas.
Je bloeide op.
Maar toch bleef je 'anders'.

In die tijd werd er voor het eerst een diagnostisch onderzoek gedaan.
Ik vulde vragenlijsten in en je juffen ook.
Je ging met me mee naar een groot gebouw waar ze je observeerden en spelletjes met je deden.
Die keer durfden ze nog geen uitstpraak te doen over een diagnose.
Je was nog te jong.

Een jaar later gingen we opnieuw de molen in.
Je zat in groep 2 al toen.
En toen kwam toch de diagnose die ik al verwachtte.
Je hebt een stoornis in het autistisch spectrum. ASS.
Je hebt een laag verbaal IQ, maar je performaal IQ is zeer hoog.
Ze zeggen in die tijd dat je een TOS hebt, een taal ontwikkelings stoornis.

Logopedie volgt.
Elke week ga je samen met de logopediste aan de gang om nieuwe woorden te leren, om uitspraak van woorden te oefenen.
Om zinnen te leren maken.

Op school gaat het rustig door.
Je krijgt in deze tijd je voet tussen de spaken van de fiets. Waarvoor je gips krijgt.
Enkele weken later breek je je enkel op school, wat weer voor enkele weken gips zorgt.
maar je fluit hier vrolijk doorheen. Het doet je weinig.
Eigenlijk vind je het wel leuk om met de rolstoel naar school toe te gaan.
Eind groep 2 zijn er wel wat zorgen.
Laten ze je doorgaan naar groep 3, of kan je beter nog een jaartje in groep 2 blijven ?
Je hebt al anderhalf jaar in groep 1 gezeten...
Je kent nog maar 4 letters als je toch doorgaat naar groep 3.

En daar laat je toch een sprong zien !
Binnen enkele weken ga van 4 letters naar volledig een boekje kunnen lezen.
Voor de herfstvakantie kan je lezen.
We zijn allemaal zo trots !
Blijkbaar had je toen al een drang naar uitdaging.

In die jaren heb je ook een erg fijne juf, jouw stabiele factor.
Jouw juf, die je gedurende 3 jaren hebt.
Ze kent je door en door.
Wat je soms niet altijd even fijn vindt, want ze prikt door facades heen.
Maar ze is jouw juf. Ze is er voor je.

Dan is het weer tijd voor een grote stap, je gaat door naar groep 6.
De bovenbouw.
Wat vind ik dat spannend !
In wat voor klas kom je ? Bij welke juffen ?
Gelukkig kom je in de klas die mijn voorkeur had.
Met 2 juffen die jouw al eerder in de klas hebben gehad, en jouw dus al kennen.
Een erg fijn gevoel geeft mij dit.

Helaas is de klas zelf erg rumoerig en niet heel fijn.
Je hebt een zwaar jaar in groep 6.
Van de oudste van de klas nu weer als jongste groep.
Pestende kinderen, wat je nu wel doorkrijgt.
Je merkt het nu op als kinderen anders tegen je doen. Dit had eerder nooit echt door.

In groep 7 gaat het beter.
Er zitten weer vriendjes bij je in de klas die een groep lager zitten.
1 juf is als vast gebleven, de andere juf is een nieuwe.
Je vindt haar wel lief.

Als de dagen rumoerig zijn en geen structuur.
Blijf je liever thuis.
Dit schooljaar begint het thuiszitten helaas al.

En dan ga je naar groep 8.
Je bent 1 van de oudste kinderen van de gehele school.
Je verveelt je regelmatig op school.
Maar ook voel je je eenzaam, alleen.
Je wilt graag vrienden hebben. Uitgenodigd worden op feestjes. Lol trappen.
Maar andere kinderen snappen jouw humor niet.
Je wilt zo graag mee doen, maar weet niet altijd goed hoe je op dingen moet reageren.
Dus reageer je anders. En dat valt de kinderen op...

Je blijft steeds vaker thuis.
Wilt niet naar school toe.
We nemen zelf contact op met de leerplichtambtenaar.
Want de trucendoos is leeg.
Ik wil zo graag dat je met plezier naar school gaat, dat je plezier in je leven hebt.

Gelukkig hebben we een erg fijne leerplchtambtenaar.
1 die goed meedenkt en niet gelijk straf oplegt.
Want zoals hij het zelf zegt. "In dit geval heeft straf geven geen zin, want er zit zoveel achter waar we beter aan kunnen werken".
Meerdere keren heeft hij je 's ochtends opgehaald van huis, omdat je niet zover kwam dat je naar school toe ging.

Gelukkig gaat het de laatste weken beter met je.
Je hebt op je eindtoets laten zien wat je kan.
Je krijgt een HAVO/VWO advies.
Wat zijn we allemaal verbaasd en trots !

We switchen nog van klas voor je middelbare school.
Want die schakelklas is dan misschien toch wel wat te laag.
Ook omdat je al die jaren al hebt laten zien dat je uitdaging nodig hebt.
Anders verveel je je en wil je ook niet naar school.
Vooral met rekenen heb je uitdaging nodig. Het is je allemaal veel te makkelijk.

Lieve mooie grote zoon van mij.
Dit jaar wordt je 13.
Je hebt nog 12 schooldagen te gaan.
En dan zit het er op.
Je basisschool periode.
8.5 jaar heb je op deze basisschool gezeten.
Met veel positieve en soms negatieve dingen.
Maar al met al ben je gegroeid.
Je bent een prachtige jongeman geworden die stevig in zijn schoenen staat.
Dit laat zien wat hij waard is.
Die de wereld aan kan !

Morgenmiddag heb je je introductiemiddag op het voortgezet onderwijs.
Je vindt het spannend, zoals elk ander kind.

En na de zomervakantie start je op VMBO KT OOM.
Je kunt het !!
Wat ben ik trots op jou !

Therapeutisch schrijven

Al enkele weken komt er 2x in de week iemand bij mij langs om te praten. De ene keer gewoon kletsen, de andere keer gaan we dieper op de materie in.

Maar elke keer komen we bij mijn terugkerende thema uit.

Controle en loslaten.

Mijn struikelblokken.

Maandag vertelde ik over mijn blog.
Dat ik graag schrijf over dingen die me plezieren en dingen die me dwars zitten.
Ze noemde het therapeutisch schrijven.
Een goed iets om dingen van je af te kunnen zetten, los te kunnen laten.

En eigenlijk is dat wat ik altijd al ervaar als ik een blog aan het schrijven ben.
Een soort dagboek, waar je je gedachtes aan verteld.
De woorden stromen je vingers uit, inspiratie borrelt zomaar omhoog.

En ik blog soms op de meest onmogelijke tijden.
Dan pak ik mijn telefoon en begint vast een concept blog te schrijven.
Gewoon, omdat het mijn hoofd uit moet op dat moment.
Hoe vaak ik dat wel niet heb als ik 's avonds op bed lig.
Of als ik op de toilet zit ;-)

Al een poosje schreef ik niet meer.
Geen energie voor, geen inspiratie.
Die depressie heeft er goed ingehakt.

Maar sinds een poos voel ik me al een stuk beter.
De therapie die is opgestart, een relatie die mijn leven laat bloeien.
Maar ook dat het mijn oudste ZL goed gaat, bijna naar de middelbare school.
Het leven ziet er steeds rooskleuriger uit.
En dus bloeit de inspiratie ook weer.
En met een klein beetje hulp van mijn gesprekje maandag, ben ik nu weer hier om te gaan schrijven.
Therapeutisch schrijven.

Liefs