Therapeutisch schrijven

Al enkele weken komt er 2x in de week iemand bij mij langs om te praten. De ene keer gewoon kletsen, de andere keer gaan we dieper op de materie in.

Maar elke keer komen we bij mijn terugkerende thema uit.

Controle en loslaten.

Mijn struikelblokken.

Maandag vertelde ik over mijn blog.
Dat ik graag schrijf over dingen die me plezieren en dingen die me dwars zitten.
Ze noemde het therapeutisch schrijven.
Een goed iets om dingen van je af te kunnen zetten, los te kunnen laten.

En eigenlijk is dat wat ik altijd al ervaar als ik een blog aan het schrijven ben.
Een soort dagboek, waar je je gedachtes aan verteld.
De woorden stromen je vingers uit, inspiratie borrelt zomaar omhoog.

En ik blog soms op de meest onmogelijke tijden.
Dan pak ik mijn telefoon en begint vast een concept blog te schrijven.
Gewoon, omdat het mijn hoofd uit moet op dat moment.
Hoe vaak ik dat wel niet heb als ik 's avonds op bed lig.
Of als ik op de toilet zit ;-)

Al een poosje schreef ik niet meer.
Geen energie voor, geen inspiratie.
Die depressie heeft er goed ingehakt.

Maar sinds een poos voel ik me al een stuk beter.
De therapie die is opgestart, een relatie die mijn leven laat bloeien.
Maar ook dat het mijn oudste ZL goed gaat, bijna naar de middelbare school.
Het leven ziet er steeds rooskleuriger uit.
En dus bloeit de inspiratie ook weer.
En met een klein beetje hulp van mijn gesprekje maandag, ben ik nu weer hier om te gaan schrijven.
Therapeutisch schrijven.

Liefs