donderdag 27 februari 2020

In dienst van

Als moeder doe je alles voor je kinderen. Je hebt alles voor ze over.
Althans, dat is wat er van je verwacht wordt.

Maar als je een gezin hebt met enkel bijzondere kinderen, is het extra hard aanpoten.
Uiteraard is elk kind uniek en bijzonder.
Maar voor dit blog heb ik het over kinderen met ASS, ADHD of met een zeer sterk karakter.

Laat ik nu net van elke 1 hebben.
Mijn 14jarige zoon heeft ASS en een tos.
Als een echte puber reageert hij meestal lekker onverschillig. Moet alles eigenlijk gaan zoals hij het wil. Wil hij laat opblijven en super lang gamen.

Mijn 11jarige dochter heeft ADHD.
Dit uit zich bij haar vooral in snel dingen willen kunnen doen en veel energie hebben.
En verder is ze gek op tutten, knutselen, schrijven en tiktoks maken.
Maar wat er ook is, is dat ze zeer perfectionistisch is. Op het depressieve af. 
Als iets niet lukt, wordt ze gelijk boos. Erg boos. En vind dan dat ze niks waard is, niks kan en het ook nooit zal gaan leren.

En dan heb je nog mijn 5jarige zoon.
Een flinke stuiterbal met een zeer sterk karakter.
Zoals mijn opvoeding voor zijn broer en zus ging, zo gaat het voor hem niet. Want dat werkt niet.
Zodra hij 1 vinger krijgt, neemt hij de hele hand erbij. Liefste ook nog je arm.
Schreeuwen en gillen kan hij als de beste.
Vooral als meneer 'nee' te horen krijgt.
Dan hebben we weer te maken met een driftbui. Die tot rust gebracht moet worden.

En zo ben ik hele dagen bezig in dienst van mijn kinderen.
Driftbuien kalmeren, zelfvertrouwen opkrikken, regels stellen, grenzen bewaken, ruzies sussen enz.
Maar ook rommel achter hun komt opruimen, omdat ze het wederom niet zelf doen. Ondanks herhaaldelijke gesprekken hierover.
En als zij op school zijn, kan ik het niet aan om steeds tegen die rommel aan te kijken. Dus ruim ik het weer op...

En weet je, ik raak behoorlijk vermoeid van dit soort dingen.
Alsof ik alleen maar mama ben. En geen Amarins.

En dan heb ik ook nog werk waarbij ik bij andere mensen schoonmaak, als huishoudelijke hulp.
Erg dankbaar werk, dat zeer zeker.
Maar ook iets waar ik thuis ook veel mee bezig ben, het schoonmaken en opruimen.

Daardoor dus dubbelop met dingen bezig, thuis en bij anderen.

Ik raak op...

vrijdag 21 februari 2020

Voorjaarsvakantie en meer...

Dat is alweer een poos geleden dat ik voor het laatst iets heb gepost op mijn blog.
Sommige periodes heb je het zo nodig om te kunnen ventileren en je te uiten.
Andere periodes totaal niet.

De jeugd heeft deze week voorjaarsvakantie.
En hij valt me enerzijds vrij zwaar, anderzijds zeer lekker. De ene dag is de andere natuurlijk niet.
En ja, als je dan ook nog nachten hebt dat je beroerd slaapt, dan is het helemaal feest.

Dus op dit moment met de 2 jongsten bij de kinderboerderij. Ze vermaken zich in de binnenspeeltuin, je weet wel. Zo'n pretpaleis, schreeuwpaleis. De hel van elke ouder.
Maar de jeugd vermaakt zich en ik heb tijd om een blogje te tikken.
En ik was mijn boek vergeten, dus dat werd hem ook niet.

Sinds mijn laatste blog is er een hoop gebeurd en veranderd.
Ik kreeg een relatie, klom met zijn hulp uit het dal wat een depressie heet. 
Dochter is blij, heit en mama zijn weer samen. Na zo'n 9 jaar.
We zijn nu bijna 2 jaar samen. Sinds 8 maanden wonen we samen, met z'n vijven in een knus huisje.
Afgelopen 27 december werd ons gezin uitgebreid met een fluffy krullenbol, genaamd Toby.
Een lieve schattige gitzwarte dwergpoedel.

De oudste zoon zit reeds in de 2e klas van vmbo-kt. Hij doet het zo mooi gelukkig.
Hier zaten we eerst best wel over in. Ivm zijn ASS en taalontwikkelingsstoornis (tos).
Hij doet het zelfs zo mooi dat hij met de 3e klas een niveau omhoog gaat, naar de theoretische leerweg (TL). Hij kijkt er erg naar uit, want dan zijn er meer vakken mogelijk die zijn interesse hebben.
Hij wil dolgraag robotica en game development erbij gaan doen.

Dochter zit momenteel in groep 8, het laatste basisschooljaar.
Zo spannend! Voor haarzelf, maar ook voor mij.
Mijn kleine meisje wordt zo groot...
We hebben in groep 7 al de open dagen van de middelbare scholen bezocht.
En nu in groep 8 deden we het weer. Nu om gericht te kijken met het schooladvies in de zak.
Vmbo-havo advies heeft ze.
We zetten nu in op de mavo+ klas. Dit betekend dat ze Nederlands, Engels en wiskunde op havo niveau krijgt en de rest vd vakken op vmbo niveau.
Tijdens deze 2 schooljaren kijken ze regelmatig welke stap het beste gaat zijn, kan ze opstellen naar havo of is het beter dat ze op vmbo niveau blijft.
Zo fijn dat ze deze mogelijkheden hebben. Want om op 11jarige leeftijd al de keuze te moeten maken is vrij pittig.
Nu heeft ze iets langer de tijd om te kijken welk niveau bij haar past.

En dan de jongste zoon.
Een lekkere stuiterbal van 5 jaar, met een zeer sterk karakter.
Groep 2 doet hem goed, hij gaat zo snel met zijn cijfers en letters.
Helaas heeft hij afgelopen september een besmettelijke bacteriologische darminfectie opgelopen. De zogenoemde Shigella bacterie had zich genesteld in zijn darmen.
Hier is hij erg ziek van geweest. De koorts steeg tot boven de 40°C. Hij hield helemaal niks meer binnen en ook de ontlasting liep zo weg.
Na 2 dagen zat er zelfs bloed bij.
De dokterswacht werd gebeld, we konden snel langs komen gelukkig.
Een opname volgde. In eerste instantie om hem extra vocht toe te kunnen dienen, want hij was bijna uitgedroogd. 
Na anderhalve dag kwam dan de uitslag dat hij een infectien in zijn darmen had.
4 antibiotica soorten verder hadden ze de juiste te pakken en begon hij op te knappen.
2 weken heeft hij in het ziekenhuis gelegen, mijn kleine mannetje.
Daarna was het verhaal nog niet afgelopen.
De bacterie is erg besmettelijk, dus zo lang er nog vele aanwezig waren in zijn ontlasting, mocht hij niet naar school.
10 weken mocht hij in totaal niet naar school.
Toen kwam gelukkig het verlossende woord dat het vertrouwd was om weer naar school toe te mogen. Net op tijd voor het schoentje zetten op school en enkele dagen later de sinterklaas viering.
We wachten nog steeds op de geweldige uitslag dat de bacterie totaal weg is...

Een hoop gebeurt dus in al die tijd.
Maar alles zit in rustig vaarwater en we kijken uit naar alle nieuwe dagen.
En naar de trouwerij 😀
Want kerst 2018 ging mijn lief op zijn knie en vroeg mij ten huwelijk.
En uiteraard heb ik JA gezegd !
We hebben een datum in gedachten. Hopelijk kunnen we die strakjes vastleggen bij het gemeentehuis. 
Een datum met een betekenis, de dag waarop mijn opa en oma ook ooit getrouwd zijn.


Nou volgens mij eerst weer genoeg verteld.
Nu maar weer proberen de blog wat bij te gaan houden.

Groetjes BloteVoetenMama