Je best doen en toch falen....

Elke dag doe ik keihard mijn best,
mijn best om vrolijk te doen,
mijn best om met de kinderen mee te doen,
mijn best om te luisteren,
mijn best om niet te vergeten,
mijn best om niet zomaar in slaap te vallen,
mijn best om een ander niet lastig te vallen met mijn problematiek.

Maar regelmatig faal ik.
Ik val in slaap op de bank, zo uit het niets.
Ik reageer negatief op de kinderen.
Wil geen spelletjes mee doen.
En vergeet afspraken.

Afgelopen weekend al een ophaalafspraak vergeten.
En vandaag de afspraak van de oudste 2 vergeten bij de tandarts.
Heb nu een waarschuwing aan mijn broek hangen.
Volgende keer als we het weer vergeten krijgen we een rekening op de mat.

Het voelt als falen.
Terwijl ik gewoon niet meer kan.
Nier meer kan doen dan ik al doe.

Soms kan ik me er overheen zetten,
dan doe ik volop mee.
Om daarna 3 dagen nodig te hebben om weer bij te tanken.

Zoals laatst dat ik mee ging op scouting kamp met mijn kinderen.
Ontzettend leuk en gezellig groepsweekend gehad.
De kinderen zijn de maandags weer fit.
Ikzelf heb bijna een week nodig gehad om bij te komen.
Elke dag minstens 2x in slaap vallen op de bank.

Voel me soms zo schuldig.
Dit is niet de moeder die ik wil zijn.
Ik wil een leuke liefdevolle moeder zijn.
Een moeder die leuke spelletjes doet met haar kinderen.
Die haar kinderen vol geduld dingen uitlegt.

En of dit nu al jaren in het vat zat,
of dat het pas zo gelopen is nadat ik trotse mama ben geworden van 3 kinderen.
Wie zal het weten...
Maar leuk is anders.

Voel me ook vaak een aansteller.
Andere moeders met 3 of meer kinderen redden het prima.
Waarom ik dan niet ?!

Ik zit op de fiets, de jongste achterop.
1 kind voor mij en 1 kind naast mij.
We fietsen, ze praten, ze zingen,
maar ik hoor niks.
Ik registreer niks.
Kijk wat glazig om me heen.
Dan wordt er geroepen "MAMA!"
Even ben ik er weer bij, ik ben even helder.
Ik hoor wat ze willen zeggen.
Mompel een of ander antwoord.
En zak weer weg.

Gevoelloos op sommige momenten,
op andere momenten juist hypergevoelig.
Gevoelloos om jezelf te beschermen tegen meer pijn.
Hypergevoelig voor alle lichamelijke pijn.

Depressiviteit is geen spelletje, is geen aanstellerij.
Het is echt.....

Tijd....

Je hoofd zit zo vol.
Zo vol met gedachtes.
Zo vol met watten.
Je bent zo moe.
Slaapt het liefst de hele dag.
Elk friemeltje is je teveel.
Elk geluid is irriterend.

Maar je moet door.
Door voor jezelf.
Door voor je kinderen.
Door voor je familie.
Maar vooral voor jezelf.

Je bent de spil van het gezin.
De nek, de atlas, de mama.
Zonder jou draait het gezin niet.

Je laat je grieven horen aan een ander.
In de hoop dat ze je hulp kunnen bieden.
In de hoop dat ze je uit de watten kunnen krijgen.

Tranen zien ze niet,
die zijn van jezelf.
Daar wil je een ander niet mee lastig vallen.

Maar juist dat is het probleem.
Je wilt een ander niet lastig vallen.
Je wilt alles zelf doen.
Al van jongs af aan zit dat er in.

Het is tijd.
Tijd om jezelf te laten horen.
Tijd om er mee aan de gang.
Tijd om je te laten zien.
Tijd om hulp te zoeken en niet meer alleen te gaan doen.

Alleen is maar alleen.....

Peuterpuberteit

De peuterpuberteit. 

Iedere ouder van een peuter of ouder kind kent het wel.

Het ene kind begint er vroeg mee, de ander ietsje later.
Ieder groeit en bloeit in zijn eigen tempo.

Nu dacht ik dat ik wel wat gewend was na een zoon met pdd-nos en een dochter.
Maar poeh wat heb ik mij vergist.

Mijn lieve kleine knuffelige 3jarige zoon veranderd soms in een gigantisch monster die flink om zich heen maait met zijn armen en voeten.
Ook zijn mondje roert zich prima.
Van 'Hou je stil' schreeuwend tot je uitschelden voor sukkel. (Goh van wie zou hij dat nou leren met ruziënde broer en zus om zich heen....)

Ik weet niet of het er nu aan ligt dat ik zelf niet zoveel kan hebben en zijn tantrums zo heftig vindt.
Of dat hij juist zo heftig reageert op de algehele situatie hier thuis met een overspannen moeder, een puberende pdd-nos broer en een pittige grote zus.
Of dat het gewoon zijn aard is.

Het is een fase, ook hier komen we doorheen.
En gelukkig zijn het maar momenten en gaat het niet de gehele dag zo door.

En nadat meneer tot rust is gekomen, krijg ik een knuffel en zegt hij 'ik ben blij je te zien'.

Ook vandaag gaat het er soms heftig aan toe met zijn gedrag.
Maarja, hij lag 3 avonden achter elkaar laat op bed en gisteravond was zelfs een gezellig drukke avond met bbq van onze scouting vereniging.
Dat openbaart zich de dagen erna.

Plus daarbij ook dat hij middenin een flinke ontwikkelingssprong zit.
Meneer is druk doende met zindelijk worden.
Bijna elke boodschap gaat op de pot, zo trots als hij elke keer is.

Dus vanavond duiken we lekker op tijd ons bed in en bereiden ons voor op de allerlaatste week van dit schooljaar.
Zijn eerste echte zomervakantie komt eraan, nu hij sinds maart de peuterspeelzaal bezoekt.
Morgenmiddag mag hij nog naar school. Donderdag met alle kinderen naar de speeltuin en dan hebben we vakantie !
Even lekker niks moeten en kunnen uitslapen.

Toedeledokie !

Lief klein ventje

3 jaar ben je nu.
Een flinke spring in het veld met weinig zitvlees.
Je bent een heerlijk energiek kereltje.

Je wilt alles weten,
alles ervaren.
Een klimgeit is er niks bij.

Trampoline springen en voetballen zijn je grootste hobby.
Al vind je het ook heerlijk om een filmpje op youtube of netflix te kijken.
Peppa big kijk je graag, maar ook de vinger familie zing je graag mee.

Lief klein ventje,
wat word je al groot.

Van 53 cm naar 94 cm.
Van 3 kg naar 13 kg.

Maar nog steeds een lief knuffelig ventje.
Een echte denker.
Die blik had je als baby al.
Ook je juffen hebben het door.
Mijn slimme jochie.

Lief klein ventje,
wat word je al groot.

Eenzaamheid

Ken je dat, dat je alleen op de bank zit en je eenzaam voelt ?
Ken je dat, dat je een huis vol mensen hebt en je eenzaam voelt ?
Ken je dat, dat je een zeer liefdevol gezin hebt en je eenzaam voelt ?
Ken je dat ?

Eenzaamheid.
Een stil lijden.
Al heb je nog zo'n fijne familie, zulke leuke vrienden.
Eenzaamheid staat om de hoek.

Iemand zal het niet snel uitspreken.
"Ik voel me eenzaam".
Je durft er niet voor uit te komen.
Bang dat andere mensen een oordeel hebben.
Dat ze je wijzen op alle positieve punten in je leven.
Punten die je zelf ook wel ziet.
Maar toch voel je je eenzaam.

Je voelt je niet gehoord, niet gezien.
Anderen voelen je niet aan zoals je zou willen.
Anderen zien jouw gevecht niet wat je voert in je hoofd.
Je gevecht tegen negatieve gedachtes.
Je gevecht wat je voert om jezelf te kunnen zijn.

Eenzaamheid.
Een stil lijden.
Een schreeuw om hulp.
Een stille schreeuw, in de herrie van het leven om je heen.
Hoor mij, zie mij, ik ben hier !

Je wilt leven,
leven zoals je altijd gewenst hebt.
Leven zonder druk van buitenaf,
je dromen najagen.

Kleine lichtpuntjes,
daar hou je je aan vast.
Daar klim je aan omhoog.
Elk lichtpuntje is er 1.
Je klampt je vast.
Je wilt niet vallen.
Want dan moet je weer opstaan.
En je energie is bijna op.
Maar je mag niet stoppen, niet vallen.
Doorgaan.
Elke dag weer.
Dag in, dag uit.

En op die momenten, dan hoop je op een reikende hand.
Een helpende hand die je omhoog trekt en je meeneemt naar boven.
Die reikende hand komt niet altijd vanzelf.
Daar moet je zelf wat voor doen, hoe moeilijk dat ook is.

Maar we gaan er voor !


Liefs mij....