Eenzaamheid

Ken je dat, dat je alleen op de bank zit en je eenzaam voelt ?
Ken je dat, dat je een huis vol mensen hebt en je eenzaam voelt ?
Ken je dat, dat je een zeer liefdevol gezin hebt en je eenzaam voelt ?
Ken je dat ?

Eenzaamheid.
Een stil lijden.
Al heb je nog zo'n fijne familie, zulke leuke vrienden.
Eenzaamheid staat om de hoek.

Iemand zal het niet snel uitspreken.
"Ik voel me eenzaam".
Je durft er niet voor uit te komen.
Bang dat andere mensen een oordeel hebben.
Dat ze je wijzen op alle positieve punten in je leven.
Punten die je zelf ook wel ziet.
Maar toch voel je je eenzaam.

Je voelt je niet gehoord, niet gezien.
Anderen voelen je niet aan zoals je zou willen.
Anderen zien jouw gevecht niet wat je voert in je hoofd.
Je gevecht tegen negatieve gedachtes.
Je gevecht wat je voert om jezelf te kunnen zijn.

Eenzaamheid.
Een stil lijden.
Een schreeuw om hulp.
Een stille schreeuw, in de herrie van het leven om je heen.
Hoor mij, zie mij, ik ben hier !

Je wilt leven,
leven zoals je altijd gewenst hebt.
Leven zonder druk van buitenaf,
je dromen najagen.

Kleine lichtpuntjes,
daar hou je je aan vast.
Daar klim je aan omhoog.
Elk lichtpuntje is er 1.
Je klampt je vast.
Je wilt niet vallen.
Want dan moet je weer opstaan.
En je energie is bijna op.
Maar je mag niet stoppen, niet vallen.
Doorgaan.
Elke dag weer.
Dag in, dag uit.

En op die momenten, dan hoop je op een reikende hand.
Een helpende hand die je omhoog trekt en je meeneemt naar boven.
Die reikende hand komt niet altijd vanzelf.
Daar moet je zelf wat voor doen, hoe moeilijk dat ook is.

Maar we gaan er voor !


Liefs mij....