donderdag 16 maart 2017

Bijna puber

Het is zo ver.
11 jaar is hij nu. En bijna een 'echte' puber.
Al flink aan het pre-puberen.

Waar dat voor elke ouder al slikken is en hard werken met een puber.
Ligt er bij ons nog een extra druk boven,
ZL's ASS.

In groep 7 zit hij nu. 1 van de oudsten van zijn leerjaar.
Maar eigenlijk is het nog een jong mannetje.
Zoveel verschillende kenmerken. Het een loopt voor, het ander loopt achter.
Rekenen bijvoorbeeld, zulke goede resultaten dat hij hiervoor nog te goed is voor het VWO.
Maar begrijpend lezen, resultaten zouden nog te slecht zijn voor VMBO-BL.

Momenteel is school zwaar. Heel erg zwaar.
Het werk gaat prima, je doet het graag. Zelfs het begrijpend lezen wat je zo moeilijk vindt.
Maar de druk en de drukte van school drukken zwaar op je.
Vandaag een gesprek met je juf gehad, nadat je weer een dag thuis bent geweest.
We gaan halve dagen proberen voor jou, kijken of dat wel werkt voor jou nu.

Wat doet het mij pijn om jou zo te zien zwoegen en met jezelf in de knoop te zitten.
Je weet niet waarom je niet naar school toe wilt. Het is gewoon zo.
Dit uit zich in buikpijn, hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid en keelpijn.
En dan heb je ook nog 'echte' lichamelijke klachten, je astma en allergieën.
Het maakt het niet makkelijker voor je.
Wat zou ik graag je pijn en ongemakken willen wegnemen en je weer met plezier naar school toe zien gaan.
Wat wens ik je toe dat je een gemiddeld kind bent, ipv het bijzondere mannetje wat je nu bent. Alleen maar dat het dan misschien makkelijker voor jou zou zijn.

Maar je een bijzonder kind. Mijn bijzondere kind.
Ik herken veel van mezelf in jou.
Zie de dingen waar ik ook mee heb geworsteld, al was het bij mij op oudere leeftijd.
Die dingen deden mij toen ook pijn en nu zie ik het bij jou...



Lieve ZL,


Lichamelijk ben je al bijna in de puberteit, maar in je hoofd ben je nog een jong kind.
Minecraft en pokemon zijn je wereld, dat is belangrijk.


De rest doet er vrij weinig toe.
Scouting, er naar toe gaan is moeilijk. Maar als je er eenmaal bent heb je het prima naar je zin.

Die overgang hè, dat is altijd zo moeilijk.


Of het nu naar school gaan is, naar scouting, naar een feestje of naar je vader.
Alles blijft moeilijk.


Wat vind je het fijn dat je tegenwoordig een mobiel hebt die je mee kan nemen, 
zodat je met mama kan appen en foto's kan ontvangen.

Je wordt al zo groot, maar ben tegelijkertijd ook nog zo klein.

Jij die mij mama maakte, ruim 11 jaar geleden.
Mijn zorgenkind, wat hou ik toch super veel van je !


Liefs van je BloteVoetenMama

Geen opmerkingen:

Een reactie posten