De ene vakantie geniet je optimaal van alle vrije tijd die je hebt.De andere vakantie kan je niet wachten tot het weer tijd is dat de kinderen naar school toe gaan.
Ik genoot van deze vakantie.
Lekker uitslapen elke ochtend.
We hebben er reeds 3 weken op zitten.
We zijn net de helft over.
Maar sinds 2 weken kan ik nog maar moeilijk genieten van deze vakantie.
Er zijn dingen gebeurt, dingen die niet door de beugel kunnen.
Dingen die mijn humeur, mijn emotionele toestand doen wankelen.
Afgelopen week werd ik wakker in de nacht. Het is dan iets voor 3 uur.
Een hoop geschreeuw, sirenes klinken in de verte.
Te komen gauw dichterbij.
Toch maar eens kijken op internet, op die ene site waar je meldingen kan bekijken.
7 vakjes blinken daar voor brandweer in de straat om de hoek.
WAT ?!?!
Gordijnen open en daar zie ik het... rook...
Enigszins inschattend kan ik raden waar het is.
Ik doe een buurvrouw een berichtje.
"Er is toch geen brand bij jullie ?"
Ze belt me gelijk terug.
"Nee, het is niet bij ons. Het is 2 huizen verderop, bij F.
Het is chaos. Ik kan F en D niet vinden.
Ik moet weer ophangen."
En wij kijken, kijken naar buiten.
Naar de rook. Naar de hoogwerker die we boven het dak uit zien komen.
Dochterlief. Jongste zoonlief. En ik.
We praten.
Over vuur, over rook.
Over wat er kan gebeuren.
Over wat we hopen dat er niet gebeurt.
Ondertussen baal ik, want ik kan geen kant op.
Ik kan mijn kinderen niet alleen laten om daar te gaan helpen.
Ik voel me machteloos.
Tegen 4 uur vallen de kinderen weer in slaap.
Ik slaap eindelijk in tegen 5en.
Korte tijd later lees ik een bericht op mijn telefoon, van de buurvrouw met wie ik had gebeld.
"Je zal het vast wel lezen op internet, maar F en D hebben het niet gered."
Gelukje dat ik nog in bed lag, want anders was ik gevallen.
Wat een schok !
Vol ongeloof, flabbergasted, verdoofd...
Naar beneden, waar oudste zoonlief zit.
Hem verteld wat er is gebeurt en dat D niet meer leeft.
Hij speelde wel eens met D, al was het de laatste jaren wat minder geworden.
Kleine kinderen worden groot hè...
Dochterlief komt ook beneden, ik vertel haar het nieuws.
Ik zie de schrik en ongeloof in haar ogen, tranen wellen op.
We gaan eerst maar ontbijten en aankleden.
En dan wil ik de deur uit.
Om de hoek gaan, naar buren, om mee te praten.
Om hun te steunen. Om zelf steun te ontvangen.
De buurt is in rouw.
Buren staan bij elkaar in de tuin, kinderen staan zorgelijk te kijken hoe het allemaal gaat.
Het huis rookt nog na...
Die gehele dag ben ik verdoofd.
Het wil er maar niet in dat deze 2 mensen er niet meer zijn.
Dat ik die jongen nooit meer in de straat zal zien, nooit meer zal zien spelen, nooit meer zijn gelach zal horen.
En dat ik nooit meer om een kopje thee op visite kan gaan bij haar. Nooit meer haar haren hoef te verven, of zij de mijne verft.
Van het ene op het andere moment is alles veranderd.
Vorig jaar heb ik een zware periode gehad.
In zeer korte tijd overleden er 2 buren van mij.
Op vaderdag de overbuurvrouw en enkele dagen later onze buurjongen.
Beide nog jonge mensen.
En dan dit jaar dit.
Ik doe mijn best om niet weer af te zakken.
Om mijn gedachtes niet te laten beheersen door wat er is gebeurt.
Maar het is moeilijk.
Het is zo verdomd zwaar...
Bij alles wat ik doe, spookt het door mijn hoofd.
En dan maar groot doen tegenover de buitenwereld.
"Ja, het gaat wel aardig. Komt allemaal wel goed."
Sociaal wenselijke antwoorden....
Nog 3 weken, dan beginnen de scholen weer.
Nog 3 weken, dan heb ik weer houvast aan het schoolse ritme.
