Je kunnen uiten is een ding.
Hoe doe je dat ? Kun je dat ?
Op welke manier ? Waar ? Wanneer ?
Dit zijn dingen die je tijdens het opgroeien leert.
Bij de een gaat het simpel en vanzelf.
Bij de ander gaat het moeizamer, veelal door dingen die er in je jeugd gebeurt zijn.
Ik ben een gevoelsmens.
Mijn gevoel bij mensen, dingen , gebeurtenissen is erg belangrijk voor mij.
En daarnaast ben ik ook nog eens hooggevoelig.
Hierdoor komen gevoelens soms keihard binnen.
Zo intens, zo overweldigend.
Regelmatig overweldigen, overspoelen mijn gevoelens mij.
Dan reageert mijn ademhaling door middel van .
Hierdoor word ik licht en draaierig in mijn hoofd.
En als ik dan niet ingrijp en me op mijn ademhaling concentreer, val ik flauw.
Ik tril, het lijkt op een epileptische aanval. Maar 'gelukkig' is dat het niet.
Mijn lichaam schakelt uit, doet een reset.
Ik moet een pas op de plaats maken.
Op die momenten hoor en voel ik alles, maar heb ik geen controle over mijn lichaam.
Ik kan niet reageren.
Die momenten kunnen vrij beangstigend zijn, zoals die keer dat ook mijn ademhaling stokte.
Zowel voor mijzelf is dit beangstigend, maar ook voor de mensen om mij heen.
Hoe naar moet het zijn als je geen contact kan krijgen met iemand.
Als iemand onbedaarlijk voor je ligt te trillen.
Je moet wachten tot je weer kunt krijgen.
Je niks kan doen om het te bespoedigen.
Het is me al een aantal keren overkomen dat dit gebeurde met de kinderen erbij.
Vooral dochterlief is dan erg bezorgd en bang.
Ze zorgt er op die momenten voor dat jongste zoonlief goed verzorgd wordt, dat er verder niks met mij kan gebeuren en regelt hulp via de telefoon of iemand ophalen.
Nadien is ze nog altijd erg bezorgd en wijkt amper van mijn zijde.
Daar komt die parentificatie weer om de hoek kijken.
Ik wil er van af, die vervelende aanvallen/paniekaanvallen.
Want soms overkomen ze mij omdat ik me te druk maak om dingen.
Hyperventilatie komt ook door paniek.
Gelukkig heb ik sinds kort fijne hulp die mij hierbij helpt.
Samen zoeken we uit wat nou meestal de trigger is.
En hoe ik op een andere manier zou kunnen reageren, zonder dat het impact heeft op mijn lijf.
Zonder de harde reset.
Ook zal ik gaan leren hoe mijn hoofd en hart beter kunnen gaan samenwerken.
Om te zorgen dat er een goede balans is.
Want hoe fijn het ook is om je gevoel blij te maken, is het soms ook teveel.
Sommige keuzes moet je toch echt je verstand bij gebruiken en je niet laten verleiden door je gevoel.
En hoe zit dat bij jou ?
Ben jij een gevoelsmens of je vaar jij meer bij het verstand ?
En kan jij huilen in het bijzijn van een ander ?
Durf jij/Kan jij om hulp vragen als je dat echt nodig hebt ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten